Hekayə - Qapıdaki Səs

Azərbaycan dilində:
Köhnə kənd evində gecə sakitliyi çökəndə, ətrafda yalnız quşların qarıltısı və küləyin zərif pıçıltıları eşidilirdi. Orxan bu evdə uşaqlıqdan bəri yaşamışdı, amma bu axşam hər şey fərqli idi. Havada qəribə bir gərginlik hiss edilirdi.
Gecə yarısı yaxınlaşanda, Orxan yatağa uzandı, amma yuxusu gəlmirdi. Beynində minlərlə düşüncə dolaşırdı, amma onları dağıda bilmirdi. Birdən, dərin sükutu pozan bir səs eşidildi. Qapının taxta lövhələri yavaş-yavaş cırıldamağa başladı.
Orxan nəfəsini tutdu və səsə diqqətlə qulaq asdı. Otağın içində yalnız o vardı, amma qapı arxasında nəsə vardı. Qorxunun tərini hiss edərək, yataqdan qalxdı və qapıya doğru addımladı. Qapının tutacağından tutub, asta bir şəkildə qapını açdı.
Qapının arxasında heç kim yox idi. Lakin, döşəmədə, qara kölgəyə bənzər bir ləkə gördü. O, addım atdıqca ləkə uzanır və sanki onu arxasınca çəkirdi. Qorxu dolu gözləri ilə ləkənin izini izləyən Orxan, onu evin ən köhnə otağına qədər apardı.
Bu otaq uşaqlıqdan bəri qapalı saxlanılırdı. İçində nə olduğunu bilmirdi və heç vaxt maraqlanmazdı. Amma indi, qapı yavaş-yavaş öz-özünə açılırdı. Orxan ürəyi titrəyə-titrəyə qapıya yaxınlaşdı.
Otağın içi qaranlıq idi və içəridə nə isə pıçıldayırdı. Orxan geri çəkilmək istədikdə, ayağı nəyəsə ilişdi və yerə yıxıldı. Qapı arxasında dayanan qaranlıq şəxsiyyət ona doğru əyildi, pıçıltısı daha da artdı.
"İllərdir səni gözləyirdim," dedi qorxunc səs.
Orxan cəsarətini toplayıb qaçmağa çalışdı, amma qapı birdən bağlandı və otaqda yalnız qaranlıq və o pıçıltı qaldı. Həmin gecədən sonra Orxandan heç bir xəbər alınmadı. Kəndlilər onun haqqında yalnız bir şey deyirdilər: “O, köhnə evin sirrini açdı və artıq qayıtmayacaq.”

Türk dilində:
Eski köy evinde gece sessizliği çöktüğünde, etrafta yalnızca baykuşların hırıltısı ve rüzgarın hafif uğultusu duyuluyordu. Orhan, bu evde çocukluğundan beri yaşamıştı, ama bu gece her şey farklıydı. Havada tuhaf bir gerginlik hissediliyordu.
Gece yarısı yaklaşırken, Orhan yatağa uzandı ama uyuyamıyordu. Aklında binlerce düşünce dolanıyordu, ama onları dağıtmak imkansızdı. Birden, derin sessizliği bozan bir ses duyuldu. Kapının ahşap panelleri yavaşça gıcırdamaya başladı.
Orhan nefesini tutarak sesi dikkatle dinledi. Odada yalnızdı, ama kapının arkasında bir şey vardı. Korkunun soğuk terini hissederek, yataktan kalktı ve kapıya doğru adım attı. Kapının kolundan tutup, yavaşça kapıyı açtı.
Kapının arkasında kimse yoktu. Ancak, zeminde siyah bir gölgeye benzer bir leke vardı. O, adım attıkça leke uzanıyor ve sanki onu peşinden sürüklüyordu. Korku dolu gözlerle lekenin izini süren Orhan, kendini evin en eski odasına kadar götürülmüş halde buldu.
Bu oda, çocukluğundan beri kilitli tutulmuştu. İçinde ne olduğunu bilmiyordu ve hiç merak etmemişti. Ama şimdi, kapı yavaşça kendi kendine açılıyordu. Orhan, yüreği titreyerek kapıya yaklaştı.
Odanın içi zifiri karanlıktı ve içeride bir şey fısıldıyordu. Orhan geri çekilmek istediğinde, ayağı bir şeye takıldı ve yere düştü. Kapının ardında duran karanlık figür ona doğru eğildi, fısıltısı daha da arttı.
"Seni yıllardır bekliyordum," dedi ürkütücü bir ses.
Orhan cesaretini toplayıp kaçmaya çalıştı, ama kapı aniden kapandı ve odada yalnızca karanlık ve o fısıltı kaldı. O gece Orhan'dan bir daha haber alınamadı. Köylüler onun hakkında sadece bir şey söylüyorlardı: “O, eski evin sırrını açtı ve artık geri dönmeyecek.”